günaydın blog, bu sabah enteresan bir sabahtı, hemen anlatayım;
günlerdir (itiraf ediyorum aylardır) planladığım Dante'yle sabah yürüyüşüne çıkmayı bu sabah başardım.
Saatimi 6.00'a kurdum ve sabahın serininde çıktık Dante'mle gezinmeye.
bütün site uyuyordu her yer çok sessizdi, yukarıya çamlığa ve göksu ormanına gittik, Dante çılgın gibi koştu, bir ara yarıştık elbetteki Dante kazandı :)
ben dilim dışarda banklarda otururken bir amca geldi, yanıma oturdu
82 yaşındaymış, en son ispanya ateşesiymiş, "artık uyuyamıyorum
insan gençken en çok sabahları uyumak istiyor, yaşlanınca da sabahları uyumayan birilerini bulmak" dedi.
çok keyifli bir sohbetti, dedi ki bana "kızım, sen sabahın bu saatinde böyle gülümseyebiliyorsan hayatta sana hiç bir şey olmaz"
pek anlamadım dedim uzun uzun anlattı, sonra sabah gülüşümü akşama dek eriten şeyleri düşündüm sırasıyla. neyse günlük bunlar derin konular seni aşar :)
ama amca süperdi, bütün dünyayı gezmiş, yaşam gurusu gibi bir şey olmuş. utanmasam her sabah bu saatte burda buluşalım diyecektim :)
sonra dönerken dantenin yorgunluktan canı çıkmış olduğu için ayağımın dibinde yürüdüğünden tasmasını takmadım. Dante bağsız ve yorgun eve dönerken yolda bir alman kurdunu tasmalı bir şekilde gezdiren bir adamla karşılaştık. Çağırdım dante yanıma geleceğine kurdun yanına gitti. Ben peşlerinde tabi ki, bunlar koklaşmaya başladılar.
"neyse ki korktuğum gibi bir karşılaşma olmadı" dedim kurdun sahibine
"Aaa Ralf çok uysaldır, ağırbaşlıdır. Sizinki değil midir yoksa?" dedi.
"Öyledir tabi de sonuçta köpektir ne olacağı belli olmaz" dedim
adam güldü.
daha yüzünden gülücüğü toparlamamıştı ki kurt danteye saldırdı!
ne yapacağımı şaşırdım, Dante tasmasız araya giremem, zaten yanaşamadım bile
adam kurdu tasmasından çekti, ayırmak için bedenen araya girdi.
neyse aldım danteyi, baktım kulağı yaralanmış kanıyor, ama mühim bir şeysi yok
tam adama döndüm, hani ralf uysaldı ağır başlıydı ne oldu şimdi diyecektim ki
"ben yaralandım" dedi adam
onları ayırmaya çalışırken araya bacağını soktuğu için kendi köpeği onun kasığını ısırmış,
eşofmanın altında leke giderek büyüyor, adam "kendi köpeğim beni ısırdı büyütecek bir şey yok vs" dediyse de canının çok yandığından eminim. Erkeklerde bir garip karizma telaşı oluyor, "yandım allah" deyip eczaneye hastaneye koşacaklarına, yok canım yok bi şey deyip ayakta kıvranıyorlar. sanırım farklı bir uyuşturma bloklama hormonları var hemen devreye giriyor, neyse blog bu konuyu biraz daha araştıracağım. detaylı bilgi veririm sonra sana :)
çok üzüldüm blog, kapıdan burnumu her dışarı çıkarışımda bir macera yaşıyor olmam beni korkutuyor artık :)
not: fotoğraf tabi ki çok eski, dante gözünüzde küçük ve savunmasızmış gibi canlansın, olayı iyice egzajere edeyim diye özellikle bu fotoyu koydum :) kötü kurt, hain kurt, yaramaz ralf, sahibini yedi yaw :)
bahçeye varır varmaz, kızıma çocukluğum boyunca bana yapılmış olan bu seyyar beşiği yaptım, bizim orda adı "ılıncak" 
Barış Müstecaplıoğlu, “Bir Hayaldi Gerçekten Güzel” ile romanının temelini 14-15.yüzyıllar arasında yaşadığı tahmin edilen Siyah Kalem lakaplı ressamın etrafında kuruyor. Ana öyküsü günümüzde, İstanbul’un benzersiz manzaraları eşliğinde geçen bu eserinde, Siyah Kalem’in resimlerinin rehberliğinde bizleri 1400’lü yıllara, göçebe Türklerin şamanist dünyasına ve yılan kuyruklu iblislerine götürüyor.
Güzel kızım, Çakıl'ım
